#136 "Grobowiec z ciszy"

Tytuł: Grobowiec z ciszy

Oryginalny tytuł: I tystnaden begravd

Seria: - 

Autor: Tove Alsterdal

Wydawnictwo: Akurat

Ilość stron: 496

Wysokość: 3 cm

  Dawna gwiazda sportu Lars-Erkki Svanberg, mieszkający w Kivikangas, zostaje zamordowany w tajemniczych okolicznościach.

  Katrine, na codzień mieszkająca w Londynie, wraca do Sztokholmu by zająć się chorą matką. W trakcie krótkiego pobytu w rodzinnym domu zauważa stertę rachunków i propozycję kupna domu, o którym nigdy nie słyszała. Dziwna jest również cena, jaką za niego oferują - niespodziewanie wysoka, jak na zaniedbany dom, właściwie pośrodku niczego. Zaintrygowana kobieta jedzie do Kivikangas, miejsca, w którym urodziła się jej matka, i zaczyna poszukiwania prawdy o swojej rodzinie. 

  Mój opis książki chyba nie jest zbyt spójny. Widzę to, ale nic nie mogę poradzić. Dlaczego? Otóż obie sprawy, zabójstwo i poszukiwania prawdy przez Katrine, występowały w książce i zasłużyły na wzmiankę. Jednak miałam wrażenie, że to morderstwo jest jedynie na doczepkę, choć z początkowych stron wydawałoby się, że jest to główny wątek książki. Nie jest. Miałam wrażenie, że było to zepchnięte na dalszy plan, podczas gdy skupiono się na więzach rodzinnych głównej bohaterki. 

  Jako iż jest to kryminał, to oczekiwałam jakiejś dużej tajemnicy, której odkrycie zmieniłoby moje spojrzenie na świat, lub co najmniej zaskoczyło mnie. Niestety, w tej książce takiej nie znalazłam. Miałam nadzieję, że będzie jakieś niebezpieczeństwo, zawikłane sytuacje czy jakiekolwiek momenty przyprawiające o szybsze bicie serca w trakcie dochodzenia do sprawcy zabójstwa, a tu... Nic! Zabójstwo zostało tak odsunięte, że nawet nie zwróciłam uwagi na rozwiązanie.

  Początek powieści dał mi nadzieję na ciekawą lekturę, jednak akcja okazała się dość monotonna, nie działo się w niej nic, co by przytrzymało mnie przy niej na dłużej, toteż przeczytanie jej zajęło mi więcej czasu, niż przewidziałam. 

  Bohaterowie zostali wykreowani jednak w miarę dobrze. Są oni różnorodni i wielowarstwowi. Ciekawą postacią był Michaił Lebiediew, który skradł moje serce nie tylko dlatego, że ma rosyjsko brzmiące imię. Był wyrazisty, tajemniczy i... niebezpieczny. Uwielbiam takie charaktery (oczywiście tylko w książkach). 

  Język jest na dobrym poziomie, choć nie najwyższym - myślę, że to również przez niego nie można było zatracić się w powieści w stu procentach. 

  Nie wiem, czy mogę polecić tę książkę. Jest ona dość przeciętna, ale może znajdą się i fani tej powieści. Ja się do nich niestety nie zaliczam. Moja ocena: 4.5/10