Recenzja #22 "Requiem"

Tytuł:Requiem
Oryginalny tytuł: Requiem
Trylogia: Delirium (cz. 3 - druga -> TUTAJ, pierwsza -> TUTAJ)
Autor: Lauren Oliver
Wydawnictwo: Wydawnictwo Otwarte
Ilość stron: 390
Moja ocena: 7/10
Rewolucja rozlewa się na cały kraj, oddziały rządowe śledzą i brutalnie tępią grupy Odmieńców. Jako członkini ruchu oporu Lena znajduje się w samym centrum konfliktu. Rozdarta między Aleksem i Julianem walczy o swoje życie i prawo do miłości. 

W tym samym czasie Hana prowadzi bezpieczne, pozbawione miłości życie u boku narzeczonego – nowego burmistrza Portland. Wkrótce drogi dziewczyn znów się zejdą, a ich spotkanie doprowadzi do bolesnej konfrontacji. 

Czy można wybaczyć zdradę? Czy mury wreszcie runą?


  Lena jest już członkinią Ruchu Oporu, pomaga w walce o swoją wolność i prawo do miłości. Najgorsze jest to, że nie wie, dla kogo jeszcze - dla Juliana czy Alexa? Ona sama czuje się rozdarta. Na szczęście ktoś podejmuje decyzję za nią - Alex odrzuca ją. Oprócz tego, Rząd nie zaprzecza już istnieniu Odmieńców. Porządkowi przeszukują Głuszę, bez skrupułów atakują jej mieszkańców. Nadchodzi czas na odwet.

  Ojj... Co ja mogę napisać o naszej Lenie...? W tej części już zupełnie nie przypomina już tej dziewczyny, którą była w pierwszym tomie. Ona chce walczyć, chce być wolna, jest zdeterminowana, by wygrać. Czuje się też odpowiedzialna za Juliana - w końcu ona go przyprowadziła do Głuszy. Jednak miałam takie dziwne uczucie, że mimo, że jest już inną osobą, to gdzieś znów obudziła się w niej bezradna dziewczynka. Wiem, gryzie się to z tym, co napisałam wcześniej, ale takie mam wrażenie, gdy przebywa przy Alexie. Wtedy miałam wrażenie, że ta jej natura z czasów, gdy była jeszcze po drugiej stronie muru się przebija, co nie działa na jej korzyść.
  Hana jest już po zabiegu, ale nie potrafi zapomnieć o Lenie. Co prawda nie wspomina jej z radością, aczkolwiek mimo to odzywa się w niej empatia do jej rodziny i do niej, kiedy spotykają się ponownie. Dowiadujemy się też o jej zdradzie. Co takiego zrobiła nie zdradzę, powiem tylko, że podejrzewałam to od początku (czyli właściwie od końca pierwszego tomu), potem tylko uśpiła moją czujność.
  Wydaje się, że Alex się poddał. Tak po prostu odpuścił sobie Lenę. Od początku wydawało mi się to nieprawdopodobne, szczególnie po tym, co przeszli. Miałam dwie wersje wydarzeń, które go do tego skłoniły: albo go "wyleczyli", albo nie chciał się narzucać, mam nadzieję, że wiecie, o co mi chodzi, bo nie umiem tego wyjaśnić. Jedna z tych wersji okazała się trafna.

  Mam trochę ALE, co do akcji. Jak w poprzednich częściach rozkręciła się dopiero gdzieś w połowie. Jednak na szczęście ta druga połowa nadrabia to, czego pierwsza nie miała. Jeden z wielu plusów to świetnie napisany koniec. Jest on bowiem tak jakby urwany tuż przed ostatecznym końcem, aczkolwiek i tak już wszyscy wiedzą, jaki na pewno jest finał, mimo, że go tak na prawdę nie ma. Trochę zawile, aczkolwiek mam nadzieję, że wiecie mniej więcej o co mi chodzi.
  Jeśli chodzi o styl pisania: chyba polubiłam historie opowiadane w czasie teraźniejszym :D.
Czytając wchodziliśmy całkowicie do głowy narratora - Leny bądź Hany, w zależności od rozdziału. Dlatego też uwielbiam narrację pierwszoosobową. Dzięki temu żadne podjęte działanie nie jest niejasne.

Podsumowując całą serię: w całości jest więcej plusów niż minusów, w każdej książce akcja rozwija się tak dopiero po przekroczeniu połowy, oraz możemy zobaczyć wyraźne zmiany w zachowaniu jak i charakterze bohaterów. Akcja zaskakuje, pomysł jest oryginalny. Całość bardzo mi się podobała, aczkolwiek mimo to czuję niedosyt. Może trzeba namówić autorkę na serię kontynuującą?