Recenzja #85 "Morza szept"

Tytuł: Morza szept

Oryginalny tytuł: Meeresflüstern

Seria: Morza szept

Autor: Patricia Schröder

Wydawnictwo: Dreams

Ilość stron: 334
Wysokość: 2.7 cm

  Jako morska istota pewnego dnia przed Elodie pojawia się Gordian. Tajemniczy. Magiczny. Oszałamiający. Odtąd nie może przestać o nim myśleć, o jego turkusowo-zielonym spojrzeniu, jego dłoniach, które dotykają jej z zaciekawieniem. I zaczyna się domyślać, jakie tajemnice rzeczywiście kryje w sobie ocean i jak bardzo jej osobiste przeznaczenie jest związane z mrocznymi legendami Wysp Normandzkich.

Upojna saga miłosna z zapierającym dech w piersi krajobrazem wybrzeża wyspy Guernsey w tle – wstęp do porywającej morskiej trylogii.

- lubimyczytac.pl

  Zaczęłam czytać tę książkę przepełniona nadzieją. Na co? Na dobrą powieść o syrenach, a przynajmniej czymś podobnym do nich. Takowych jest stosunkowo mało na rynku, przeważają wampiry, wilkołaki i podobne temu stwory (w literaturze młodzieżowej, oczywiście). Co jednak otrzymałam? Czytajcie dalej. 

  Po śmierci ojca Elodie wyjeżdża do ciotki. Dziewczyna panicznie się boi wody, lecz powoli zbliża się do tego żywiołu, gdy w morzu pojawia się tajemniczy chłopak. W międzyczasie poznaje Cyrila, któremu wpadła w oko. Podczas jej pobytu na Guernsey dochodzi do zabójstwa dziewczyny w dziwnych okolicznościach. Okazuje się, że chłopak z morza może być przez to w niebezpieczeństwie. W dodatku Cyril nie wydaje się być zwykłym człowiekiem.

  Patricia Schröder urodziła się w 1960 roku w Wesermarsch, a mieszkała przez wiele lat w Dusseldorfie. Studiowała projektowanie tkanin i przez kilka lat pracowała w tym zawodzie. Po urodzeniu dzieci przeprowadziła się nad morze, które popchnęło ją do pisania. Obecnie jest jedną z najbardziej znanych autorek książek dla młodzieży. 

  Główna bohaterka, oprócz pięknego imienia Elodie, nie ma w sobie nic urzekającego. Przeżyłabym, gdyby okazała się bohaterką, jakich wiele, byle nie miała tego czegoś, co mnie irytuje. Co to takiego? Nie wiem, po prostu nie umiałam jej znieść. Może wypowiedzi, które wydawały się nienaturalne, zachowanie, które niby nic nie odbiegało od jakiejś tam normy, ale jednak coś z nim było nie tak, a z pewnością rzeczy typu "Kocham Cię, na pewno będziemy jakimś wyjątkiem i będziemy mogli być razem. Mówiłam Ci już, że zrobię dla Ciebie wszystko, nawet zaryzykuję życie?". Gordian również mojego serca nie zdobył, lecz on ma ten plus, że nie jest człowiekiem i jego postać z tego powodu intryguje mnie. Jednak najciekawszą osobą był Cyril, którego nie rozszyfrowałam do końca i nie znam w 100% jego zamiarów, motywów, i jeśli będę czytać serię dalej, to tylko dla niego. 

  Akcja porywająca nie jest. Dużą część książki zajmują rozterki głównej bohaterki, które zbyt szybkiego tempa powieści nie nadawały. Zaczęło się dziać ciekawie, gdy doszło do morderstwa, lecz brakło mi dramatyzmu, napięcia. Tajemniczy morski chłopak uchylał co jakiś czas rąbka tajemnicy, aczkolwiek informacje, których się od niego dowiadywałam, nie szokowały mnie zbytnio, mimo, że były na swój sposób ważne. Jako takiego dynamizmu nadawało zachowanie Cyrila i użeranie się Elodie z jej hmm... niby-prześladowcą (nie wiem, jak lepiej to nazwać :)). 

  Język autorki jest bez zarzutu, pomijając jeden szkopuł, o którym wspomniałam wcześniej: niektóre wypowiedzi głównej bohaterki nie wydawały mi się naturalne. Na plus działają jednak plastyczne opisy, dzięki którym książkę dało się przeczytać i dość dobrze sobie wszystko wyobrazić. 

  Nadzieja matką głupich, jak to mówią, a książek po okładce się nie ocenia - a okładkę ta ma cudowną... Książka jest przeciętna, serca mi nie podbiła. Może komuś innemu spodobała się bardziej, niż mi, ale ja wystawiam ocenę 5/10. 

+ Od dziś faszeruję Was muzyką klasyczną i baletem - może kogoś zarażę? 

"Walc godzin" z baletu "Coppelia" - Balet Bolshoi

___________________________________________________

Recenzja bierze udział w wyzwaniu "Czytamy fantastykę" oraz "Przeczytam tyle, ile mam wzrostu"