Recenzja #45 "Numery. Czas uciekać."

Tytuł: Numery. Czas uciekać

Oryginalny tytuł: Numbers 

Seria: Numery

Autor: Rachel Ward 

Wydawnictwo: Wilga

Ilość stron: 316 

Moja ocena: 10/10

Psychologiczny thriller dla nastolatków. 
Piętnastoletnia Jem widzi w oczach ludzi numery - daty ich śmierci. Zna dzień śmierci matki. Wie, kiedy w ataku terrorystów na Londyn zginą ludzie. I kiedy umrze jej chłopak. Nikogo nie umie obronić przed śmiercią, więc ucieka - przed rówieśnikami i policją.

  Jem posiada dar - widzi numery ludzi, będące datą ich śmierci. Nie ma matki, wagaruje, nie dba właściwie o nic. Dziewczyna poznaje Pająka, który staje się jej pierwszym prawdziwym przyjacielem. Razem znajdują się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej porze, przez co muszą uciekać przed policją. Jem zna datę śmierci chłopaka i stara się zmienić bieg zdarzeń.

  Nie jestem pewna, co takiego ta książka w sobie ma, że ją tak polubiłam. Zaczynając od bohaterów, przez akcję, po styl pisania - po prostu wszystko jest niemal idealne. 

  Główne postaci to odludki, które spotkały się przez przypadek. Nieco zbuntowani, może odrobinę zaniedbani, bardzo podobni do siebie. Mimo początkowej niechęci Jem do Pająka rozwija się pomiędzy nimi przyjaźń. Oboje mają odpowiednią dawkę sprytu, oboje starają się nie okazać słabości. Uciekając, mimo wysiłków, co chwila wpadają w tarapaty. 

  Głównym motywem akcji jest ucieczka. Przez cały czas w głowie tłukły mi się słowa, które usłyszałam na projekcie filmowym, na który jeździłam ze szkoły: "Ucieczka to świetny motyw na dobry film". Podejrzewam, że do książek też się to odnosi. Wydawałoby się, że pozycja, w której jest tylko uciekanie i uciekanie mogłaby być nieco nudna - tak nie było. Jak w końcu otwarłam książkę, od razu pochłonęłam ze 100 stron. Nie umiałam się oderwać od lektury, tak wciągnęła mnie akcja. Jak tylko odłożyłam książkę, to od razu dopadała mnie ciekawość, co będzie na kolejnej stronie, chciałam otworzyć książkę, by zobaczyć, czy nie będzie czegoś ważnego. 

  Do końca nie wiedziałam, co stanie się z Pająkiem. Napisałabym coś więcej o tym, ale nie chcę robić spoilerów, jeśli ktoś jeszcze nie przeczytał tej książki. Powiem tylko, że zakończenia można się spodziewać, ale i tak zaskakuje - cały czas ma się nadzieję, że jednak wszystko potoczy się inaczej.

  Nie wiem, czy to z powodu późnej pory, ckliwego filmu, obejrzanego na moment przed ponownym otwarciem książki, czy po prostu była to zasługa autorki, ale były chwile, na których płakałam. Nie było ich wiele, po prostu raz, czy dwa zdarzyło mi się uronić kilka łez... Ale weźmy pod uwagę jeszcze fakt, że ja ryczę non stop na wszystkim... 

  Tak właściwie to tej książki się nie czyta - ją się pochłania w całości. Ta książka zdecydowanie znajduje się na górze listy moich ulubionych lektur.