Nie taka lektura zła #1 - czyli nowy cykl, symboliczną szarfę przecina Mickiewicz - "Dziady"

~Dziwnie bym się czuła pisząc recenzje czegoś, co w założeniu jest "dobre", skoro już każą nam to czytać. Wymyśliłam więc taki oto cykl, zobaczymy, czy się przyjmie :) I niech Was tytuł nie zwiedzie, podejrzewam, że nie zawsze będzie on adekwatny... ~

Na pierwszy ogień zbłąkane dusze i walka o wolność, czyli ponadczasowe "Dziady" A. Mickiewicza - części II, III i IV.

Źródło: Juliusz Słowacki FB (link na końcu posta)
Uwaga: zmyła ;) Reakcja Juliusza nie pokrywa się z moją!

Jeśli o mnie chodzi, to "Dziady" okazały się dla mnie niezwykle intrygującą lekturą. Wszystkie części są ciekawe, tematy są zróżnicowane. Jednak tym, co do mnie przemówiło najmocniej, to sam klimat lektury - nieco mroczny, trochę patriotyczny, i tak bardzo romantyczny! Romantyzm to moja ulubiona epoka, mimo iż nie wszystkie dzieła z tego okresu przypadły mi do gustu tak jak dramat naszego wieszcza. 

źródło: http://www.slowianskawiara.pl/

Choć język i wierszowana kompozycja utworu to pewne wyzwanie dla współczesnego czytelnika, czytanie "Dziadów" dla mnie było przyjemnością, jeśli tak można to nazwać. Ja znalazłam sposób na siebie, jeśli chodzi o czytanie ze zrozumieniem - czytałam na głos. Wtedy nie miałam problemu z dociekaniem, o co w tekście chodzi, choć gardło można sobie trochę zedrzeć czytając to jednym tchem. A ja tak zrobiłam. Dwa razy. I trochę. To chyba mówi samo za siebie :) 

Trochę czasu już minęło od kiedy skończyłam tę lekturę, a wciąż interesuje mnie kilka kwestii związanych z nią, od sytuacji politycznej poczynając, na postaci Konrada/Gustawa kończąc. Nawet sobie ładnie rozrysowałam argumenty za i przeciw tezie, że to jedna i ta sama osoba - do niczego nie doszłam. 

Uwaga: czytając to trzeba myśleć. Po przeczytaniu - trzeba myśleć jeszcze więcej. Nie jest to lekturka, przez którą przelecicie wzrokiem i będziecie wszystko wiedzieć. Trzeba poświęcić na nią trochę czasu. Trzeba przemyśleć, przetrawić, ale ostatecznie, jeśli wykażecie trochę dobrej woli i zainteresowania, to dzieło to pozostawi w was ślad, tak jak we mnie. Ja w ogóle bardzo emocjonalnie podchodzę do literatury i, rzadziej, filmów. Także i tu kilka wątków bardzo mnie poruszyło, mocno je przeżywałam - ale co poradzić, mam duszę typowego, XIX - wiecznego romantyka. 

To jest lektura, która pozostawiła we mnie swoje piętno. Myślę nad nią do teraz, choć trochę czasu już minęło od jej przeczytania. Jest to dowód kunsztu naszego Mickiewicza i perełka polskiej literatury :) 

P.S. 

Troszkę humoru: wiecie, że Mickiewicz przeniósł się na facebooka? Pewnie nie każdemu spodoba się ten pomysł, ale jak dla mnie jest to całkiem zabawne :) Zachęcam do KLIKania. No i oczywiście nie zapominajmy o rywalu Słowackim, bez niego nie byłoby tak wesoło!

* źródło: KLIK powyżej

P.S. II 

Co myślicie o takim cyklu? Kontynuować? Obiecuję, że nie zawsze będę tak słodzić :)