Recenzja #25 "Córka dymu i kości"

Tytuł: Córka dymu i kości

Oryginalny tytuł: Daughter of smoke and bone  

Seria: Córka dymu i kości tom 1 

Autor: Laini Taylor

Wydawnictwo: Amber

Ilość stron: 397 

Moja ocena: 9/10

Na wszystkich kontynentach na drzwiach domów pojawiają się czarne odciski dłoni. Wypalają je skrzydlaci nieznajomi, którzy wkradają się do naszego świata przez szczelinę w niebie…

Przemierzająca kręte uliczki zasypanej śniegiem Pragi siedemnastolatka ze szkoły sztuk plastycznych zostanie wkrótce uwikłana w brutalną wojnę istot nie z tego świata. I odkryje prawdę o sobie – zrodzonej z dymu i kości…

Jej szkicowniki są pełne potworów. Mówi w wielu językach, nie tylko ludzkich. Ma jaskrawoniebieskie niefarbowane włosy, niezwykłe tatuaże i blizny. Kim jest?

Karou prowadzi podwójne życie: jedno w Pradze jako utalentowana i tajemnicza artystka, drugie w sekretnym sklepie, gdzie rządzi Brimstone – Dealer Marzeń. Karou nie wie,skąd przybywa i czy jest tylko człowiekiem. Nie wie, po co wyrusza przez magiczny portal na ryzykowne wyprawy. I nie wie, do którego świata należy. Dopóki nie spotka najpiękniejszej istoty: mężczyzny o skrzydłach z płomienia, ustach bez uśmiechu i oczach koloru ognia, których spojrzenie jest jak płonący lont wypalający powietrze pomiędzy nimi.

Akiva staje się jej tak bliski, jakby kochała go całe życie…

  Bardzo podobała mi się główna postać - Karou. Dziewczyna wie, czego chce, (zazwyczaj) stawia na swoim, nie boi się śmierci. Wie, że są rzeczy ważne i ważniejsze. Sama jednak zadaje sobie pytanie, które ją dręczy przez cały czas - kim tak na prawdę jest? Wychowana przez chimery sama jest człowiekiem. Ma tylko dziwne tatuaże na dłoniach od urodzenia - oprócz nich jest taka jak inni. No, może wyłączając jej rodzinę i obowiązki. Gdy jej bliskim zagraża niebezpieczeństwo robi wszystko, co może, by ich uratować.

  Akiva jest tu typowym kochasiem (uwielbiam to słowo). Jest nieco stereotypowym męskim bohaterem książkowym: usiłuje zabić naszą bohaterkę, coś sprawia, że zmienia zdanie i daruje jej życie. Ich ścieżki znów się krzyżują z jakiegoś powodu a między nimi rodzi się uczucie. Jednak nie denerwował mnie tak bardzo, jak inni bohaterowie jego rodzaju. Właściwie bardzo go polubiłam - ale za schematyczność odjęłam ten jeden punkt. 

  Podobała mi się fabuła - były anioły, które są ostatnio nieco rozsławiane w książkach młodzieżowych, ale nie było tego, czego się spodziewałam, a mianowicie upadłych osobników tego gatunku. Ich brak działa na korzyść książki - powoli mi się nudzą. Styl pisania autorki sprawiał, że każdy moment w książce, nawet najzwyklejszy, był cudowny. 

Powieść nie była przewidywalna, zaskakiwała mnie, przynajmniej w większości. Bardzo polubiłam fragmenty, gdzie był opisany ten inny świat - chimer i aniołów. To były chyba najlepsze momenty w książce. 

Już się nie umiem doczekać momentu, kiedy sięgnę po kolejny tom.