#174 Walther P38 obok owsianki jako przykład sztuki współczesnej, Filadelfia pod wodą i filmy z Bogartem - "Wybacz mi, Leonardzie"

Są książki, o których wiemy, że są dobre w momencie, gdy pierwszy raz o nich usłyszymy. Taką książką dla mnie była jedna z młodzieżowych powieści Matthew Quicka, "Wybacz mi, Leonardzie". 

Leonard Peacock kończy właśnie osiemnaście lat. Ma bardzo konkretne plany na swoją przyszłość: po ogoleniu głowy rozdać prezenty przyjaciołom, najlepszy, dla siebie, zostawiając na koniec. Pakuje więc odziedziczony pistolet w różowy papier i rusza do szkoły. 

Tak naprawdę nie do końca wiedziałam, czego się spodziewać - czy książkę powinnam traktować bardziej poważnie, czy też z przymrużeniem oka. Szybko się wyjaśniło, że choć jest to powieść z pozoru lekka, wraz z upływem stron atmosfera będzie robiła się coraz cięższa - mimo iż w stylu autora nic się nie zmieniało. 

Leonard odstaje od swoich znajomych, których nazywa überdurniami. Sam przyjaźni się ze starszym sąsiadem, z którym ogląda czarno-białe filmy z Bogartem. Niesamowicie zżyłam się z głównym bohaterem. Jest to postać niezwykle złożona, ciekawa i oryginalna. 

Zarówno on, jak i postacie drugoplanowe, głównie Walt czy Herr Silverman, zostali bardzo dobrze wykreowani. W trakcie czytania miałam wrażenie, że są niemożliwie wręcz realni. Nawet na temat postaci takich jak Linda, mogłam wyrobić sobie zdanie, choć nie pojawiały się bardzo często. 

Autor powoli wprowadza nas w świat Leonarda, stopniowo ujawnia kolejne sprawy w jego życiu, które popchnęły go ku desperackiemu krokowi. Możemy bardzo dobrze poznać sposób myślenia bohatera, jednak nie są to przydługawe monologi wewnętrzne, a raczej trafne obserwacje Leonarda. 

W pewnym momencie książki zaczęłam współczuć Leonardowi, razem z nim przeżywałam wszystkie targające nim uczucia. Emocje wręcz spływały z kart powieści prosto do mojego umysłu. Punkt kulminacyjny zaś zawierał ich tyle, że nie sposób było się oderwać od lektury - nie żeby wcześniej było to łatwe. 

Książka traktuje o poważnych tematach i, wbrew pierwszemu wrażeniu, nie jest taką sobie gadaniną. Jej treść bardzo mocno do mnie trafiła, zapewne dzięki lekkiemu pióru autora. Przystępnym dla młodego czytelnika językiem poruszył poważne tematy, ubierając je w zgrabną i ciekawą fabułę.

Nie jestem w stanie oddać słowami podziwu, jaki odczuwam po zakończonej lekturze. Powieść pozostawiła w moim umyśle mętlik, z pewnością będę o niej myślała jeszcze przez długi czas. 

Jako, że jest to książka z przesłaniem, polecam - głównie młodzieży, ale nie tylko. Myślę, że i nieco starszym czytelnikom przypadnie ona do gustu.