Recenzja #42 "Miasto popiołów"

Tytuł: Miasto popiołów

Oryginalny tytuł: City of Ashes 

Seria: Dary Anioła 

Autor: Cassandra Clare 

Wydawnictwo: Mag 

Ilość stron: 448 

Moja ocena: 7/10

Od tysięcy lat Cisi Bracia strzegli Darów Anioła.
I było tak aż do Powstania, wojny domowej, która niemal na zawsze zniszczyła tajemny świat Nocnych Łowców. I mimo że od śmierci Valentine`a, Nocnego Łowcy, który rozpoczął wojnę, minęło wiele lat, rany, jakie zostawił, nigdy się nie zabliźniły.
Od Powstania minęło piętnaście lat. Jest upalny sierpień w tętniącym życiem Nowym Jorku. W podziemnym świecie szerzy się wieść, że Valentine powrócił na czele armii wyklętych.
A Kielich zaginął...

  Druga część serii o Nocnych Łowcach jak widać nie spodobała mi się tak, jak poprzednia. Nie wiem do końca, co spowodowało ten spadek. Lubię, gdy bohaterowie z książki na książkę przechodzą jakąś metamorfozę, nawet niewielką, jeśli chodzi o charakter. Według mnie takie zmiany wychodzą zazwyczaj na plus. Tutaj zauważyłam zmianę jedynie w Jasie (ktoś wie, jak prawidłowo odmienić jego imię??), który z nieco aroganckiego i odważnego Łowcy zmienił się w niechcianego ponuraka. Poza tym chyba wszyscy bohaterowie pozostali sobą. Nie wiem, czy to dobrze, może i tak, gdyż nikomu nie udało się mnie zirytować. 

  Jeśli chodzi o akcję, to uważam, że zbyt mało się działo. Lubię żywą akcję, kiedy dzieje się naprawdę dużo. Tutaj przez większość książki nic takiego nie było. Mimo, że zdarzały się momenty, w których akcja przyspieszała, to trwały one zdecydowanie zbyt krótko. Dobrze, że pod koniec wszystko ruszyło do przodu, ale i szkoda, że tak późno... Niemniej właśnie końcówka uratowała tę książkę, gdyż w końcu mogłam czytać z większym zainteresowaniem, w końcu zaczęło się coś dziać. 

W tej części brakło mi humoru, którego było dużo w pierwszej części, aczkolwiek głównym prowokatorem zabawnych sytuacji czy rozmów był Jace, który jak już powiedziałam zmienił się w ponuraka. Szkoda, bo humor to był duży atut poprzedniej części. 

  Autorka ma lekkie pióro, więc mimo, że akcja nieco kulała w moim odczuciu, to książkę czytało się bardzo szybko. Co jakiś czas zerkałam na numer strony i za każdym razem zastanawiałam się, kiedy przeczytałam tak dużo. 

Można by powiedzieć, że ta książka ma w sobie jakiś magnes, który nie pozwalał mi się od niej oderwać. Mimo wszystko dałam się wciągnąć w wydarzenia zawarte w książce. 

  Książkę mogę polecić tym, co czytali pierwszą część serii. Mam nadzieję, że kolejna okaże się lepsza, bo mam zamiar po nią sięgnąć, szczególnie, że zainteresował mnie pewien wątek z Simonem, to, co wyszło na jaw właściwie na ostatnich stronach powieści.