Recenzja #32 "Błękit szafiru"

Tytuł: Błękit szafiru

Oryginalny tytuł: Saphirblau

Seria: Trylogia czasu (cz. 2. Cz. 1 ->KLIK)

Autor: Kerstin Gier

Wydawnictwo: Egmont

Ilość stron: 364

Moja ocena: 7/10

  Gwendolyn i Gideon zapatrzeni w siebie wrócili właśnie z początku XX wieku. Ale sprawy tylko się skomplikowały. Czy Strażnicy mają rację uznając Lucy i Paula za przestępców, czy też może mylą się w swej wierności Hrabiemu de Saint Germain? Gwendolyn jako jedyna zdaje się mieć wątpliwości. Uczucia Gideona do Gwen wystawione zostają na najpoważniejszą próbę… Podróże w czasie, niebezpieczeństwa, miłość… 

UWAGA! RECENZJA MOŻE ZAWIERAĆ SPOILERY!

  Nie mam pojęcia dlaczego większość autorów kreuje swoje główne bohaterki na słodkie idiotki. Wydaje im się to fajne, czy jak? W każdym bądź razie w tym przypadku nie ma wyjątku - Gwen pozostała taką bohaterką, jakich nie lubię. Czytając ciągle miałam wrażenie, że zachowuje się jak stereotypowa nastolatka, która ma ochotę tylko gadać o chłopakach i chichotać z przyjaciółeczką obgadując kogoś. Zdarzają się takie przypadki, aczkolwiek denerwują mnie one, tak więc nie mogłam się przemóc, by polubić główną bohaterkę. Oprócz tego miałam wrażenie, że jest naiwna. Nie mam co prawda przykładów z książki na poparcie, a właściwie są fragmenty przeczące temu, gdyż wydaje się, że jak na razie tylko ona dostrzega, że hrabia... Nie, jednak oszczędzę spoilerów... W każdym bądź razie mimo wszystko takie odczucie gdzieś tam u mnie siedzi. Przykro mi to pisać, ale Gwen zdecydowanie znalazłaby się na mojej liście pięciu najbardziej, może nie irytujących, ale przygłupich bohaterek. Kto wie, czy nie na pierwszym miejscu...?

  Gideon to przeciwieństwo Gwendolyn. Ten to spokojnie mógłby się znaleźć na liście najlepszych bohaterów. Chłopak jest typem służbisty. Nie zmienił się jakoś specjalnie od poprzedniej części (w końcu ta zaczyna się tego samego dnia, w którym poprzednia się skończyła). Lubię go szczególnie mocno za mamienie (zapewne nie do końca celowe) Gwen co do swoich uczuć do niej. Tu ją całuje, tam ją odtrąca, tam znów ją dotknie tak, że głupia się zarumieni. Przyznam, że do końca nie wiedziałam, co w końcu do niej czuje, aż w końcu się zdradził... A potem znów zostało to podważone. W sumie jeśli chodzi o jego uczucia, to autorka trzymała nas w niepewności dosłownie do ostatniej strony. 

Chłopak jest czasem arogancki i zbyt pewny siebie. Zazwyczaj takie zachowanie sprawia, że jest duże prawdopodobieństwo, że nie polubimy takiej osoby. Tutaj to działało na jego korzyść, dodawało mu uroku.

  Akcja nie porwała mnie tak, jak czasem się to zdarza, aczkolwiek nie nudziłam się czytając. Gwen ma do rozwiązania pewną zagadkę, poznaje kogoś bliskiego sobie z przeszłości, po raz kolejny spotyka się z Hrabią de Saint Germain, przy okazji dowiadując się kilku ciekawych rzeczy. Pojawiło się kilka zwrotów akcji, które zmieniły całe moje myślenie o dalszej części książki, ale nie było ich znów tak dużo, jak czasem się to zdarza. Najciekawsze fragmenty dla mnie to był Prolog i Epilog. Tam chyba najwięcej się działo, a w epilogu do tego dowiadujemy się w końcu ostatecznej prawdy co do uczuć Gideona.

W tej części pojawił się nowy bohater - duch gargulca, który przyczepił się do Gwen. Zauroczył mnie bardziej, niż Gideon. Z jakiegoś powodu, bliżej nieokreślonego, uznałam go za słodkiego, ale w dopuszczalnych granicach.

Podsumowując: książka jest zdecydowanie lepsza od poprzedniczki. Tu nie miałam denerwującego uczucia, że całość się dopiero zaczyna, podczas gdy dobiegałam już do końca, akcja była równomiernie rozłożona. Nadal trzymają nas w niepewności, jeśli chodzi o motywy Paula i Lucy, hrabiego oraz co do wielkiego sekretu. Mimo, że nie jest to arcydzieło, to sięgnę po kolejną część, choćby po to, żeby poznać w końcu rozwiązania tych spraw. Jakoś przeżyję kolejne spotkanie z Gwen...