Recenzja #80 "Dziedzictwo przodków"

.Tytuł: Dziedzictwo przodków

Seria: W kolorze krwi

Autor: Katarzyna Barbara Stachowiak

Wydawnictwo: bookio.pl

Ilość stron: 424

  Wampiry są bliżej niż myślisz. Żyją tuż obok. Barbara przekona się o tym już niebawem. Jej uporządkowane życie zostanie wywrócone do góry nogami. Wracając do miasteczka swoich przodków, nie zdawała sobie sprawy, że oto przekracza bramy piekieł. Świat, który znała, okaże się tylko fragmentem większej całości. Całości, w której siły dobra i zła od tysięcy lat toczą walkę. Czy jednak walka ta ma sens? Co jest jej celem? Czy będąc potomkiem sił jasności można opowiedzieć się po stronie mroku?

 Druga księga przenosi nas w czasy współczesne. Do grona znanych już bohaterów dołączają nowi, przez przypadek wplątując się w wydarzenia, które miały swój początek przed wiekami. Miłość silniejsza od śmierci, zemsta niosąca ból i zniszczenie, dziedzictwo, które w niepowołanych rękach może przynieść zgubę dla całego gatunku.

 - lubimyczytac.pl

  Poprzednia część serii, mimo pewnych niedociągnięć, spodobała mi się, także starałam się jak najszybciej zacząć kolejny tom. Jak wypadł? Mogę już powiedzieć, że lepiej, niż poprzedni. 

  Tym razem jesteśmy już w czasach współczesnych. Barbara i Adam, rodzeństwo, uciekają z Nowego Orleanu przed huraganem. Przygarnia ich ciotka mieszkająca w Elizabeth Town. Okazuje się, że nie zdecydowała się na ten krok bezinteresownie, a Adam ma niekoniecznie pożądane dziedzictwo do przyjęcia. Bohaterowie poznają Caroline i Lucasa, a do miasta powraca Roderick. Po jakimś czasie Barbara i Adam poznają sekret Westmoorów, rodzą się uczucia pomiędzy nimi, ale nie dane jest om nacieszyć się miłością. W mieście pojawia się okrutny brat księcia Duncana, który nie da za wygraną, póki się nie pozbędzie rywali. 

  Jeśli chodzi o fabułę, to z początku przypominała mi ona nieco poprzednią część serii - osierocone rodzeństwo i brat skłonny do wszystkiego, by zapewnić siostrze dobre życie.Na szczęście na tym się skończyło i czytając dalej uznałam, że podobieństwo było jedynie pozorne. Podobało mi się tempo akcji, nigdy nie zwalniało na tyle, bym mogła się zacząć nudzić. Jedyne, czego mi brakowało, to hm... okrutność Duncana. Nie był on delikatny, ale, szczerze mówiąc, mógłby być nieco gorszy - tak...  nie mam litości dla głównych bohaterów :D

  Z przewidywalnością powieści mam problem: już przy początku zaczęłam się czegoś domyślać, w związku z odrodzeniem się duszy Elizabeth. Wydaje mi się, że moje podejrzenia są słuszne, ale tak na prawdę sprawa się nie rozwiązała w tym tomie. Mogę jedynie spekulować i teraz mnie to będzie męczyło. 

  Bohaterowie nie wyróżniają się niczym szczególnym od postaci w innych książkach. Są wykreowani w miarę dobrze, ale nie zachwycili mnie. Wyjątkiem jest Caroline, której historię lepiej poznajemy. Mogę powiedzieć, że jest to najbarwniejsza postać w całej książce. Co do reszty: nie wzbudzili we mnie jakichś specjalnie silnych uczuć. 

  Przez większość czasu język był dobry, miło się czytało, nie mam zastrzeżeń. Jedynie czasami w dialogach, wydawało mi się, że styl stawał się nieco zbyt oficjalny. Poza tym mankamentem myślę, że było w porządku. 

  Druga część serii nie rozczarowała mnie- wręcz przeciwnie, pozytywnie mnie zaskoczyła. Dużo się działo, dobrze się czytało, wad dużo nie wyłapałam, więc moja ocena to 7.5/10